Veganvölvan á afmæli

Nú hef ég verið til útvarps í að verða þrjú ár. Fyrir utan hvað mér finnst skemmtilegt að vera til útvarps, fá að tala og tala um áhugamál mín í útvarp allra landsmanna hefur þessi viðvera mín í Efstaleiti opnað á önnur tækifæri og gleði.

Endalausir fyrirlestrar fyrir félagasamtök og hópa hafa orðið til eftir þetta útvarpsbrölt, innslög í KrakkaFréttir, UngRÚV og meira að segja meira á leiðinni í línulegri dagskrá núna í haust sem mér fannst svo gaman að mér verður hlýtt í hjartanu.

Og allt þetta, öll þessi útrás fyrir athyglissýki mína er í raun aðeins einni manneskju að þakka, sem ber að þakka. Manneskju sem brosir svo breitt að það er í raun ótrúlegt að Orka Náttúrunnar hefur ekki reynt að virkja brosið sem enn einn vistvæna orkugjafann í stað þess að bora og bora ofan í móður jörð.

Guðrún Sóley Gestsdóttir, fyrrum lesandi bloggsins og fjölmiðlakona er þessi manneskja. Hún fékk mig til að koma morgun einn, að tala um tölvuleik og eftir það varð ekki aftur snúið. Hún átti afmæli nýverið, því ber að fagna og hún hefur eflaust fagnað því vel. Með hlaðborði, veganpylsum úr Berufirði (frá Prinsinum auðvitað) og náttúruvínum.

Til hamingju Guðrún Sóley.

Melódíur minninganna

Sigur Hildar Guðnadóttur á Golden Globes og síðar tilnefning til Óskarsverðlaunanna er mikið afrek, í raun ótrúlegt afrek.

En þessi mikla umfjöllun um hana og hennar núverandi minnti mig á talsvert mikilvægari hluti. Eldri verk Hildar.

Hildur var nefnilega einn af forsprökkunum í miklu krútti, virkilega miklu krútti sem er stórsveitin Rúnk. Plata Rúnksins Gengi Dahls er klassík, klassík sem ég var hreinlega búinn að gleyma að væri til. Plata sem ég hlustaði á til öreinda árið 2002 og inn í 2003 en fennti svo algjörlega yfir. Enda bara nokkrir mánuðir síðan að platan varð aðgengileg á Spotify, eitthvað sem að hefði átt að vera fyrsta frétt í helstu miðlum.

Fyrir þá sem ekki eru innvígðir í þennan anga tónlistar er Rúnk ekkert annað en stórmerkileg hljómsveit, það má gúggla tilurð sveitarinnar sem er skemmtileg saga út af fyrir sig en sveita skipar hálfgert indie landslið.

Rúnk skipuðu ekki bara Hildur Guðnadóttir tónskáld og sellóleikari heldur einnig Svavar Pétur aka Prins Póló, Benni Hemm Hemm, Bjössi Borko og Óli Óbó (Yukatan, Unun og fullt.

Atlavík ´84 er auðvitað sturlað lag, mæli með hlustun á Fílalags podcastið þar sem það var tekið fyrir, Yamaha algleymi er geggjað, Men and motors og Friends forever eru æði og svo mætti lengi telja, geggjuð plata bara sem eldist vel. Jóla EP plata Rúnksins er svo yndishlustun sömuleiðis og þar má finna Jólin eru að koma sem Prins Póló gaf út aftur á jólaplötunni sinni sem kom út núna fyrir jólin og má mæla mjög mjög mikið með.

Hildur var einnig söngkona Woofer, hljómsveit úr Hafnarfirði sem Benni Hemm Hemm reyndar spilaði í undir lokin. Woofer gaf út eina plötu, sem einnig bar nafnið Woofer og þar mátti finna lagið Græna tréð sem náði ágætis vinsældum en ég fann hvergi á opnu interneti. Því setti ég það inn á YouTube.

Fjögur Ká!

Verandi tæknilúðinn sem ég er finnst mér gaman að fikta, lesa mér til og vita hvernig hlutirnir virka og afhverju þeir virka eins og þeir gera. Því fylgir líka ákveðin kostur og galli að maður þarf að kaupa og eiga allskonar dót, svo maður geti raunverulega fiktað og prófað sig áfram.

Markaðsdeildir raftækjaverslana og sjónvarpsverslana eru óðar þessa dagana ásamt framleiðendum leikjatölva að hamra á orðunum 4K og HDR. Eins og það segi venjulegum neytendum eitthvað. En auðvitað því stærra letur og feitletrun, því betra ekki satt?

Kannski ekki alveg!

4K eða UltraHD (UHD) segir til um fjölda pixla sem að sjónvarpið sýnir. Gamla góða túbusjónvarpið okkar tengt með SCART tengi við VHS long-play tækið okkar sýndi okkur myndina í SD (standard definition) sem þýðir pixafjöldi upp á 640 pixla lárétt yfir sjónvarpið og 480 pixla lóðrétt.

Flatskjávæðingin færði okkur svo háskerpuna með 720p og 1080p. Og 720p eru 1280 pixlar lárétt og 720 pixlar lóðrétt en 1080p nær 1920 pixum lárétt og 1080 pixlum lóðrétt.

1080p (1920×1080) var af markaðsdeildum kallað FullHD til einföldunar.

4K/UHD er 3840 pixlar lárétt og 2160 pixlar lóðrétt og ætti því að kallast 2160p en markaðslega er það kallað 4K/UHD til einföldunar og til að það hljómi betur.

4K/UHD þýðir því bara á mannamáli að það eru miklu fleiri pixlar en í 1080p/FullHD og því miklu meiri gæði. En til að maður geti notið þessara gæða þarf að eiga sjónvarp sem styður þessa upplausn því annars getur hún ekki sýnt hana. Að sama skapi þarf efnið sem maður spilar á sjónvarpinu að vera í 4K upplausn. Mörg tæki uppskala efnið upp í 4K en það er ekki það sama enda verður efni sem er tekið upp í FullHD ekki alvöru 4K efni þrátt fyrir einhverja galdra sjónvarpsins.

Að efni sé í 4K þýðir svo líka að efnið er meira um sig, það tekur meira pláss. Það þýðir að maður þarf stærri tengingu, efni streymt yfir netið í 4K er oftast þjappað mjög mikið niður og þar tapast niður gæði þó að kóðarar sem þjappa efnið eru alltaf að verða betri og betri. BluRay diskar eru kannski ein besta leiðin til að horfa á 4K efni sem minnst þjappað en það þýðir líka að maður þarf að kaupa stakar myndir og fara að safna myndum eins og með vinyl, VHS spólur, geisladiska og DVD diska. Því nennir engin árið 2018.

Það væri svo hægt að niðurhala 4K efni af netinu en þá þarf diskapláss, tæki sem styður að spila 4K myndefni og net innanhúss og dót sem ræður við alla þessa bandvíddarþörf. Sem er svosem ekkert mál, en eiginlega ekki þess virði.

Stóri fíllinn í herberginu.

Stóra vandamálið við 4K er ekki að maður verði að eiga 4K sjónvarp eða að maður þurfi að finna 4K efni. Stóra vandamálið er mannslíkaminn.

Til að augun okkar sjái muninn á 4K og FullHD þarf maður annað hvort að vera næstum ofan í sjónvarpinu eða með því stærra sjónvarp. Og þá erum við að tala um mjög stórt sjónvarp. Vísindin segja okkur að ef við sitjum 1,5 metra frá sjónvarpinu þarf 84¨sjónvarp eða stærra. Ef þú ert með 55¨ sjónvarp þarftu að sitja 91 cm frá sjónvarpinu eða styttra, sem er auðvitað galið og ekki í takti við raunverulegar aðstæður fólks þegar að kemur á áhorfi á sjónvarp.

Fyrir tölvuleiki er 4K mikið stökk enda verða gæðin á grafík leikjanna talsvert meiri en áður. Það gildir samt það sama, stærð leikjanna verður miklu meiri sem þýðir að harðir diskar verða fyrr fullir. Kosturinn er þó að tölvuleikjaspilarar sitja oftast ofan í tölvuskjánum og augun þeirra sjá því muninn. Á leikjatölvunum er það svo þannig að aðeins PS4 Pro og Xbox One X geta náð 4K upplausn en því fylgja gallar sem ég ætla ekki í hér enda rammar á sekúndu og „checkerboard rendering“ ekki hlutir sem ég ætla að æra ykkur með.

HDR

Svo er það hitt tískuorðið, HDR sem er miklu meiri bylting en 4K að mínu viti enda sést stökkið sem þessi tækniþróun færir okkur strax óháð því hversu langt frá sjónvarpinu þú situr.

HDR (High Dynamic Range) er staðall sem segir okkur að sé sjónvarpið HDR samhæft að það ráði við enn meiri skerpu og geti sýnt enn meiri litagleði. Það getur sýnt enn fleiri skala af svörtum og hvítum og með aukinni skerpu getur það ýkt og deyft liti að vild sé búið að vinna myndefnið fyrir HDR.

Til að flækja þetta aðeins eru tveir staðlar í heimi HDR að berjast um markaðshlutdeild. HDR 10 og Dolby Vision, það eru þó til fleiri staðlar sem berjast með eða hafa sín sértæku hlutverk eins og HDR 10+, HLG, PQ og SL-HDR1 en fyrir massann þarna úti eru það HDR 10 og Dolby Vision sem skipta máli.

HDR 10 er algengastur og hefur vinninginn þegar kemur að tækjum og myndefni sem hann styður. Það hjálpar að AppleTV, Playstation og Xbox styðja hann enda er ókeypis að nota hann.

Dolby Vision frá Dolby eins og nafnið gefur til kynna er aðeins betri en HDR 10 en hann styður 12 bita litadýpt og inniheldur lýsigögn (metadata) sem hjálpar við stýringu á birtustigi og skerpu ramma fyrir ramma. En að nota Dolby Vision og styðja það kostar framleiðendur tækjanna peninga því Dolby tekur gjald fyrir notkun þess, það mögulega er stærsta ástæðan fyrir því að ekki öll tæki styðja HDR 10 sem er ókeypis og Dolby Vision.

En fyrir venjulegt fólk skiptir þetta engu máli, efni í HDR og sýnt á HDR tæki er ótrúlega fallegt. Maður tekur virkilega eftir muninum og það er fullt af HDR efni í boði bæði á YouTube og Netflix og tölvuleikir eru meira og meira farnir að nýta sér tæknina til að gera leikina enn fallegri.

Og hvað Guðmundur?

Ekki borga fúlgur fjár fyrir 4K tæki sem þú ætlar að sitja langt frá, reyndu frekar að velja tæki sem styður líka HDR og er í eðlilegri stærð. Þú munt alltaf kunna að meta myndefni í mestu mögulegu myndgæðum þó að augað á þér sjái það ekki og HDR lætur myndefnið líta enn betur út. 4K og HDR er framtíðin og nútíðin að einhverjum leiti en látum sölumenn ekki plata okkur í að kaupa eitthvað sem að við þurfum ekki.

 

 

Hið snjalla Kársnes

Síðustu fimm ár eða svo hefur IoT, Internet of Things, Internet hlutanna, Internet allra hluta eða bara snjallvæðing verið aðal tískuorðið á öllum ráðstefnum sem að ég heimsótt. Bakvið öll svona tískuorð eru alltaf stór og mikil loforð, sem flest eru byggð á sandi eða uppbygging á miklum skýjaborgum. Svona eins og sagt er að Svíþjóð sé hið útópíska velferðarríki sem það er ekki.

Snjallvæðing á Kársnesinu á þeim stað sem ég kalla griðarstað og heimili er langt komin. Svo langt komin að ég get stýrt öllum fjandanum miðlægt hvar sem er í heiminum eða bara með minni ómfögru röddu sem hefur troðið upp í Laugardagshöll, Hörpunni, Nasa, verið notuð í Coca Cola auglýsingu og so videre eins og Danir myndu segja, það er nefnilega töff að sletta á dönsku.

Ég er kannski ekki að leysa öll heimsins stærstu vandamál með þessari snjallvæðingu en fjandinn hafi það hvað mér finnst þetta samt skemmtilegt, og auðvitað töff.

Og hvað geturðu gert Guðmundur? hugsið þið þá eflaust. Sem er eðlilegt.

Ég get stýrt ljósum, hitastigi á ofnunum, stýrt sjónvarpinu og öllum tækjum sem tengjast því. Ég get læst útidyrahurðinni og opnað hana ásamt því að láta hana opnast sjálfkrafa ef ég stæði nú fyrir utan með fullar hendur af pinklum og pokum. Ég get sagt hin og þessi orð og þá gerast bara hlutirnir fyrir kraftaverk. Þar sem íslenskan okkar ástkæra er örmál í stóru samhengi hlutanna verð ég þó að segja allt á ensku sem er alltaf pínu spes og asnalegt.

Þegar ég segi „Let´s watch a movie“ fer sjónvarpið í gang, það kviknar á HTPC vélinni, sjónvarpið fer á rétt HDMI tengi, lampinn hliðina á sjónvarpinu slekkur á sér og ég er tilbúinn í einhverja veislu eða sorglega drama mynd ef vera skyldi að ástkær eiginkona mín og barnsmóðir fái að velja mynd, sem gerist allt of oft og ég verð því að vera viðbúinn því að gráta í boga.

Með hinum þessum orðum get ég þannig stýrt nokkrum heimilistækjum, tengt þau saman þannig að tæki A geri eitthvað og líka tæki B og C og D líka. Ef að tæki A skynjar X framkvæmir tæki B eitthvað sem er skilgreint sem Y.

Dæturnar tvær, heimasæturnar á Kársnesi eru svo með takka inni hjá sér sem kveikir eða slekkur á öllum lömpum inni hjá þeim svo þær séu nú ekki alltaf að kveikja bara eitt ljós í loftinu því þær nenna ekki að kveikja á hverjum lampa fyrir sig og eru þannig að leika og læra með kjörlýsingu og öll lumens og Kelvin gráður eru á kórréttum stað skv. geðþótta innanhússhönnuðarins sem móðir þeirra er í hjarta sínu.

Rakaskynjarar við þvottavél og uppþvottavél fylgjast með og myndu láta mig vita strax ef eitthvað myndi fara að leka. Reykskynjarinn er snjall og mælir líka raka og hitastig og talar þannig við ofnana líka. Þannig veit ég líka alltaf hvenær ég ætti að lofta út og allskonar.

Sé fjölskyldan á ferðalagi er auðvelt að fylgjast með hvort allt sé í lagi, fylgjast með pallinum, hvort að hurðir og gluggar séu ekki læstir og lokaðir og hægt að fikta í ljósum og breyta þeim til, slökkva og kveikja á sjónvarpi þannig að það líti út fyrir að einhver sé heima þó að ég sé bara tvö þúsund kílómetra í burtu. Hreyfiskynjarar setja svo myndavélina af stað og ég get fylgst með hvað sé í gangi.

Það eru tvær hliðar í þessar snjallvæðingu, að gera heimilið snjallt eða að setja upp einhversskonar snjallt eftirlitskerfi. Ég er hrifnari af snjallvæðingu heimilins, eftirlitshlutinn er of einfaldur og eiginlega leiðinlegur.

En allt er þetta skemmtilegt og gaman frekar en að þetta sé að leysa öll mín vandamál eða að bæta lífsgæði mín á á einhvern hátt. Þetta er nördaskapur, sem er gaman.

Hér er hlaðvarp, um hlaðvarp.

Ég elska að hlusta á podcöst. Einu sinni hlustaði ég endalaust á hljóðbækur (halló Audible.com) en eftir að ég eignaðist Kindle um árið hætti ég því bara, það var of næs og þægilegt að lesa bækur á litla lesbrettinu.

Alltaf þegar ég er einn að bauka eitthvað eins og að keyra, þrífa heimilið, ganga frá þvotti eða að strauja eða rölta eitthvað er fátt betra en að skella heyrnartólunum í gang og hlusta.

Ég nota PocketCasts sem mitt Podcast app, get ekki mælt nógu mikið með því. Það er með frábært Android app, iOS app, vefspilara og nú bara nýlega Sonos stuðning. Allt syncar þetta fallega saman og ef ég hlusta í einu tæki veit annað tæki hvar ég er staddur og hvar ég hætti. Sem er yndi.

En hvað ertu að hlusta á Gummi? Já ég skal segja þér það. Slakið þið bara aðeins á!

Í ljósi sögunnar.

Það ætti að vera hluti af skólaskyldunni að hlusta á þessa þætti Veru Illugadóttur þar sem hún gerir hinum og þessum hlutum úr mannskynssögunni góð skil. Einhver versti óleikur Morgunútvarpsins á Rás2 þar sem ég er reglulegur gestur að tala um tækni og stafræna heima er að hafa sett mig beint á eftir Veru, það er eins og fyrir Kaleo að koma á eftir Arcade Fire.

Recode Decode

Kara Swisher þekkt blaðakona í Bandaríkjunum talar hreint út og er lítið fyrir PR froðu og þvælu. Verandi þetta þekkt er auðvelt fyrir hana að fá forstjóra tæknifyrirtækja, pólitíkusa og fjölmiðlamenn í þáttinn sinn þar sem hún tekur fyrir flest þau mál sem brenna á fólki í Kísildalnum. Hún hefur síðkastið verið að taka Uber og þeirra vandamál fyrir ásamt kvenfyrirlitningu í tækniheiminum sem eru bæði flókin og mjög áhugaverð mál.

Laugardagskvöld með Matta

Eina ástæðan fyrir brölti mínu í útvarpi og sjónvarpi að tala um tækni og dót er að komast í þennan þátt. Það er lokaleikurinn og þá get ég hætt að segja já við öllum beiðnum um að koma fram. Ég er tilbúinn með lagalistann minn og allt.

Matti fær gesti í heimsókn sem velja lög frá hinum og þessum tímabilum í lífi sínu. Ég kann að meta þessa þætti. Aðallega útaf því að ég er hrifinn af lagalistum.

Dan Carlin´s Hardcore History

Ég elska mannkynssögu, hefði óskað að sá áhugi hefði kviknað fyrr.

Dan Carlin, sagnfræðingur og fyrrum útvarpsþáttastjórnandi brýtur hér niður hin og þessi mál. Hann gefur enga afslætti og þættirnir eru því langir, mjög langir, bara virkilega langir.

Serían hans um fyrri heimstyrjöldin er þrekvirki, þrekvirki segi ég. Hún er skylduhlustun þrátt fyrir að vera mjög löng.

Fílalag

Bergur Ebbi og Snorri Helgason, Sprengjuhallarbræður og valinkunnir andans menn fíla eitt lag. Hver þáttur snýst um eitt lag, þeir brjóta niður lagið og listamanninn og ekkert endilega ef þekkingu, oftast bara alls ekki en þetta er alveg hræðilega skemmtilegt. Það er fyrir öllu.

 

Svo er ég að hlusta á fullt fullt annað. Bill Simmons hlaðvarpið um NBA, The NBA podcast hjá The Ringer, Retronauts, Polygon Quality Control, Stuff You Missed in History Class, Stuff You Should Know, Ear Hustle, Vox Worldly og fleira og fleira.

 

 

 

Discover Weekly

Eitt sinn var sá háttur hafður á að maður tók öryggisafrit af öllum plötum sem manni hugnaðist að hlusta á eftir að hafa legið yfir mp3bloggum og Hype Machine að finna nýtt efni til að hlusta á, efni sem hreinlega beið uppgötvunar. Ef efnið var manni að skapi og maður fann eitthvað sem maður fílaði alveg sérstaklega mikið var veskið tekið upp og platan keypt í næstu búð eða á netinu. Helst beint frá býli ef það var þá hægt eins og oft var og er hægt að gera með minni listamenn sem ekki hafa brotist alla leið í gegn í þessum sturlaða bransa.

Eftir að Spotify og aðrar streymisveitur mættu á svæðið hefur hegðunarmynstrið breyst og maður er alveg hættur að lesa öll þessi mp3blogg. Spotify sem er mín streymiþjónusta hefur einhvern veginn alveg tekið við og hlustarmynstrið breyst eftir því.

Sá fídus sem ég elska hvað mest af öllu við Spotify kom í fyrra og kallast Discover Weekly.

Þessi yndislegi fídus sem ég elska mikið virkar þannig að hvern mánudag uppfærist playlisti í þínu Spotify sem heitir einfaldlega Discover Weekly. Hann uppfærist eftir því hvað maður hefur verið að hlusta á og Spotify nýtir öll sín gögn og kerfi til að finna út hvað maður ætti að fíla út frá þeirri hlustun og hvað aðrir sem hlusta á svipaða og sömu tónlist og maður sjálfur eru að hlusta á sem maður hefur ekki rennt í gegnum spilarann.

Þannig hef ég fundið falda mola sem hreinlega hafa gleymst og maður mundi hreinlega ekki eftir að væru til ásamt því að kynnast nýjum tónlistarmönnum sem og gömlum sem aldrei hafa fengið athygli hjá manni.

Þannig byrjaði einhver skrýtin ást mín á Norður-Írsku sveitinni Devine Comedy sem ég hef hundrað sinnum heyrt um en aldrei hlustað á. Hef verið með lagið Tonight We Fly á non-stop repeat síðan það datt inn á Discover Weekly listann minn.

 

Svo hafa Sænskir gullmolar dottið inn en ég hef alltaf verið veikur fyrir indie poppi og rokki frá Svíþjóð. Joel Alme sem ég veit í raun engin deili á hefur þar staðið uppi sem snillingur.

Ef þetta þá

Á netinu (Alnetinu svo að lesendur Morgunblaðsins fylgi mér) er óendanlegt magn af þjónustum og kerfum sem gera eitt og annað missniðugt. Sum kerfi eru betri en önnur og allt það og sum þeirra hef ég vanið mig á að að nota mikið og ég gæti bara ekki án þeirra verið.

Tvær þjónustur eru í uppáhaldi hjá mér og skora ansi hátt í ánægjuvog Kársnessins.

IFTTT.com

IFTTT stendur fyrir If this, then that. Þannig get ég búið til óendanlegt magn af reglum um hina og þessa hluti sem spara mér sporin og sjálfvirknivæða hluti sem annars gætu verið flóknir.

Reglur sem ég elska meira en allt eru til dæmis að Discover Weekly listinn á Spotify sem kemur á hverjum mánudegi og endurnýjast sjálfkrafa vikulega er vistaður sem nýr lagalisti á Spotify og þannig hverfur Discover Weekly listinn minn aldrei eða hverfur í eitthvað svarthol.

Ég skipti líka nokkuð oft um síma og þannig tapast bæði símtala og SMS sagan mín en hún vistast þökk sé IFTTT.com í Google Drive og þannig alltaf aðgengileg og til taks þurfi ég á henni að halda. Sem hefur reyndar aldrei gerst, en áfram held ég að vista þessi gögn þangað.

Ef að Arsenal skorar mark á fótboltaleik, sem gerist nokkuð oft en mætti gerast miklu oftar blikkar ein Philips Hue ljósapera heima hjá mér tvisvar með rauðu ljósi, það er nauðsynlegur fídus á hvert nútímaheimili þar sem ekki alltaf er tími til að horfa á fótbolta.

Ég skora á ykkur að kíkja á IFTTT, það er endalaust af uppskriftum þar inni og margar hverjar eru æðislegar. Það er bara þannig.

Inbox by Gmail

Tölvupóstur er eins og hann er. Oft tímaeyðsla, oft fullur af tölvupóstum sem maður hefur engan áhuga á og inn á milli koma póstar sem raunverulega skipta máli og maður annað hvort þarf að gefa gaum eða eru skemmtilegir. Hérna er ég að tala um minn einkapóst, í vinnunni nota ég Outlook og er reyndar mjög glaður með það.

Inbox frá Google tekur tölvupóst á uppá hærra plan, gerir hann jafnvel skemmtilegann ef það er þá hægt. En hvernig gerir Google það? Jú með því að vita hvað hver póstur raunverulega þýðir og inniheldur. Þannig týnist póstur frá vin eða ættingja ekki undir fréttabréfum frá Dominos eða hinum og þessum fyrirtækjum sem ég hef einhvern tímann átt viðskipti við. Heldur fær póstur frá einstaklingi meira vægi í algrími Google og flýtur þannig upp á topp. Að sama skapi get ég snoozað tölvupósta sem ég ætla að tækla síðar og þá flýtur hann upp þegar að því kemur og því ætti hann ekkert að fara framhjá mér.

Síminn minn er ekki að gefa frá sér hljóð þegar að Amazon sendir mér fréttabréf, heldur bara ef Amazon er að segja mér að pakkinn sé lagður af stað. Síminn minn er heldur ekki að gefa frá sér hljóð þegar að Twitter sendir mér tölvupóst en gerir það þegar að bróðir minn sendir mér tölvupóst því Inbox veit að sá póstur skiptir meira máli.

Inbox flokkar líka allan póst eftir tegund og innihaldi og þannig parast líkir póstar saman og flækjast því ekkert fyrir ásamt því að Google notar hæfileika sína í að greina póstana þannig að ef tölvupóstur inniheldur til dæmis tracking upplýsingar fyrir pakka að þá get ég með einum smelli séð hvar pakkinn og er síminn minn fær að vita af því líka og hann segir mér hvar pakkinn er. Gáfur Google eru miklar og mér gæti ekki verið meira saman hvort að þeir viti hvað ég var að kaupa, því þeir auðvelda mér svo ótrúlega mikið að fylgjast með öllu og viðhalda inbox zero.

Inbox er æði, bæði í tölvu, síma og spaldtölvu.

 

Listi – Tækjalisti #2

Tvö blogg á tveimur dögum! Hvað er eiginlega í vatninu á Kársnesinu?

Það eru mörg tæki auglýst um heim allan sem það besta síðan skorið brauð en það er ekki alltaf svo að tæknin sé eins frábær og sagt er í glanstímaritum.

Snjallúr
Snjallúr er eitt af þeim tækjum sem að ég hef ekki enn náð fullri sátt við þrátt fyrir að vera svokallaður nörd og hafa prófað flest snjallúr sem til eru og haft snjallúr á úlnliðnum á hverjum degi í mörg ár.

Þessi úr eða litlu tölvurnar sem þessi úr vissulega eru eiga að auðga líf okkar, veita okkur innsýn um okkur sjálf sem að við höfum ekki aðgang að öllu jafnan og einfalda lífið svo um munar.

Það er kannski ekki alveg þannig. Það fyrsta sem ég tel upp er eiginlega banabiti snjallúranna eins og staðan er í dag. Það þarf að hlaða þau nær daglega, það síðasta sem að ég geri áður en ég fer að sofa er að skella úrinu mínu í hleðslu. Ef að ég gleymi því get ég bara gleymt því að vera með úrið daginn eftir eða þá þarf að hlaða það í vinnunni. (Hægt ef maður hefur splæst í annað hleðslutæki eða ef úrið styður þráðlausa hleðslu og maður lumar á hleðslumottu í vinnunni)

Það gerist líka stundum að ég hef sett úrið í hleðslu samviskusamlega kvöldið áður en gleymi því svo í hleðsludokkunni og fer með allsberann úlnliðinn út í daginn. Pebble er eina snjallúrið sem ég hef átt þar sem hlaða þarf aðeins einu sinni í viku en Pebble er samt ekki eins fullkomið og Apple Watch eða snjallúr sem keyra Android Wear.

Snjallúrin skella svo tilkynningum úr símanum á úlnliðinn sem er oft mjög þægilegt en getur líka bara verið bévítans truflun. Það endaði með því að ég hef stillt úrið til að sýna aðeins tilkynningar frá ákveðnum öppum sem að ég vil fá, annað fer bara í símann. Þægilegt þá já, en ekkert allir notendur og þá ekki þeir sem kallast venjulegir notendur sem nenna að standa í því eða hreinlega hafa kunnáttu til þess.

Það frábæra við snjallúr og það sem ég elska hvað mest við þau er að ég get stýrt öppum í gegnum úrið. Mér finnst það frábært til að stýra Spotify, ég get stýrt sjónvarpinu mínu þegar að stelpurnar vilja horfa á annan þátt af einhverjum uppeldisþættinum sem að mun gera þær að heilsteyptari manneskjum og haldið áfram að saxa blaðlauk og hræra í sósunni og þannig sloppið við ferð inn í stofuna. Þetta eru samt lúxusvandamál, réttlæta ekki verðmiðann á þessum úrum.

Annað sem er frábært við snjallúr, eitthvað sem reyndar er hægt að gera með símanum líka en er einfaldlega þægilegra með úrinu er að gúggla, biðja það að taka tímann og setja niður áminnningar byggðar á staðsetningu. Þannig get ég auðveldlega sett tímann af stað þegar eitthvað fer inn í ofn, auðveldlega breytt úr fahrenheit yfir í celsíus, breytt únsum í grömm, spurt um veðrið í Boston afþví að Kristín er að fara þangað, spurt hvernig litla systir er sagt á japönsku bara afþví að Margrét Dúna vill vita það og beðið úrið/símann að minna mig á að taka kassann úr skottinu þegar ég er næst hjá mömmu og pabba.

En að tala í úrið í símtali mun enginn sjá mig gera, það er bæði mega hallærislegt og ekki töff. Dick Tracy og Captain Kirk voru ekki töff að tala í úlnliðinn á sér.

Púls og skrefamælar ásamt því að skynja hversu fljótur ég er að sofna og meta hversu vel ég sef framkvæma sum úrin svo. Púls og skrefamælingar eru allt í lagi, ég tek samt úrið af mér ef ég er að hreyfa mig af einhverju ráði. Og ég hef ekkert við svefnmælingar að gera, þá er úrið í hleðslu. Hlaupafólk ætti að kaupa fitness mæla eins og Fitbit, Garmin og allt það dót sem getur svo líka mælt svefninn og þarf ekki hleðslu nær daglega.

Þetta varð óvart mjög langt, geymi því fleiri tæki í þessa upptalningu þangað til næst. Hvenær sem það verður.

 

 

Listi – Tækjalisti

Alveg síðan í júní 2000 þegar ég byrjaði að skrifa hingað inn hefur mikið og margt verið skrifað. Oftast um mig sjálfan (frábær.net kallast síðan í lokuðum hópum), tónlist eða tækjadót.

Þetta er eitt af þessum tækjabloggum. Þau eru mörg raftækin og hlutirnir sem ég tók úr plasti og ýti á On takkann eða hlutir þarna á netinu í þessu svokallaða skýi sem að ég byrjaði að nota á því herrans ári 2015. En hvað stendur upp úr?

Kindle lesbrettið (e-reader) frá Amazon er eflaust það tæki sem hefur gefið mér mest. Ég hef oft tekið rispur og lesið mikið en svo koma tímar þar sem ég les lítið sem ekki neitt. Eftir að Kindle mætti í fíngerðar en þó karlmannlegar hendur mínar hef ég lesið ógrynni af bókum. Ef ég ætti að nefna einhverjar bækur sem standa upp úr og þú lesandi góður hefur kannski engan áhuga mætti til dæmis nefna :

• The Book of Basketball
  Frábær bók um NBA körfuboltann, leikmenn og lið. Ekki bara fáránlega fróðleg heldur ógeðslega fyndin. Skrifuð af Bill Simmons, mæli með podcastinu hans.

• In the All-Night Café: A Memoir of Belle and Sebastian’s Formative Year
  Endurminningae Stuart David, eins stofnanda Belle & Sebastian um fyrsta ár sveitarinnar. Skemmtilega skrifuð en umfram allt fróðleg fyrir áhangendur sveitarinnar. (Hey það er ég)

• Creativity, Inc.: Overcoming the Unseen Forces That Stand in the Way of True Inspiration
  Bók eftir Ed Catmull, einn stofnanda Pixar. Fjallar um stjórnun og sköpun og þá sérstaklega stjórnun í skapandi umhverfi og Ed notar fjölmörg dæmi úr sögu Pixar um hvernig þeir fóru af leið en komust aftur á sigurbraut, að hans sögn.

 

Fjarstýring er kannski ekki tæki sem ætti heima í svona upptalningu en mig varðar ekkert um það. Á venjulegum heimilum í dag eru fjölmargar fjarstýringar fyrir hin og þessi tæki sem öll tengjast í sjónvarpið. Til að spara pláss á stofuborðinu og einfalda málin (fyrir flesta, nefni engin nöfn (Kristín!)) er hér ein fjarstýring sem gerir allt og Margrét Dúna 5 og hálfs skilur hana meira að segja. Logitech Harmony er frábær all-in-one græja. Beisík!

 

Allar þessar ljósmyndir og myndbönd. Bæði gamlar partýmyndir, endalausar myndir af Margréti Dúnu og Guðrúnu Evu og svo allar myndirnar sem teknar eru á símann. Endalaust magn og endalausar minningar. Það er rugl og þvæla árið 2016 að geyma ljósmyndir á hörðum diskum, þetta á og skal vera í skýinu svo að ekki ein mynd glatist. Harðir diskar eiga það til að bila og það getur verið erfitt og virkilega dýrt að bjarga gögnum af þeim. Það eru til margar þjónustur sem leysa þetta vandamál en sú sem ég er ánægðastur með og elska bara virkilega mjög mikið eins furðulega og það hljómar er Google Photos.

Þangað hendast sjálfkrafa inn allar myndir og video sem ég tek á snjallsímann og ég skellti öllum myndum sem að ég átti í fórum mínum þangað inn líka. Þannig eru myndirnar öruggar fyrir gagnatapi ef harðir diskar bila en snilldin er auðvitað þegar að Google láta algrími sín og gagnaver skoða myndirnar mínar. Þannig búa þeir til hreyfimyndir úr myndunum mínum, setja myndir úr ferðalögum sjálfkrafa saman, lærir að þekkja fólkið á myndunum og hluti og þannig get ég auðveldlega leitað af myndum ekki bara eftir dagsetningu heldur hverjir og hvað er á myndunum.

Þannig getur leit eins og „Kristín with beer in Brussels“ skellt upp öllum myndum teknar í Brussel og þar sem Kristín ástkær eiginkonan mín kemur fyrir með bjór í hendi komið á skjáinn á einu augabragði.

 

Tónlistarleg uppeldi Rúnars Skúla

Ef þið ættuð að elta einn lagalista á Spotify að þá mæli ég sérstaklega með Tónlistarlegu uppeldi Rúnars Skúla.

Drengurinn sá vissi ekki hver Bruce Springsteen eða Valgeir Guðjónsson væru þegar við áttum tal saman við kaffivél eina á sameiginlegum vinnustað okkar og því varð að gera eitthvað í málunum. Smám saman er ég að týna gullmola inn í þennan lagalista frá hinum og þessum tímabilum.

Það vantar ýmislegt þarna inn, en það er í vinnslu. Eftir sem áður er þetta undraverður lagalisti svona þó að ég segi sjálfur frá.